forum.zelow.pl :: Zobacz temat

krystek · Stara wyga

Wjazd do Jerozolimy

czyli - Niedziela Palmowa

Wyruszyli z Jerycha.
Poczet Jego był liczny.
W drodze nowi
dołączali pielgrzymi.

On uzdrawiał. Ślepcom wzrok przywracał.
A każdy, który przejrzał
szedł za nim, zła stopą nie macał.

U wrót miasta uczniów posłał,
by sprowadzili osła przywiązanego
do winnego krzaka,
którego nikt dotąd nie dosiadł.

Po czym wsiadł na niego i jechał .
Na ośle jechał, pomiędzy
stojącymi na poboczu.
A tłum płaszcze przed nim rozkładał,
skandował- Hosanna!
I wiwatował palmami.

Po wjeździe uroczystym,
od którego poruszyło się miasto,
krezusi skandowali – Na krzyż z nim!
I pytali – Kto zacz on?

Zajrzał do Świątyni.
Frymarczyli w niej przekupnie.
Kasta z frymarków czerpała pożytki.
Przekupki hałas zrobiły, że o rany .
Wyrzucił ich wszystkich,
powywracał stoły i stragany.

Zaczęło się szukanie fałszywego świadectwa,
by został skazany.

krystek · Stara wyga

Banalny wierszyk o niebanalnych Świętach

Mruga

Tutaj kaczka, tam baranek,
ładne kwiatki, kosz pisanek.
Dużo chrzanu w Zmartwychwstanie
i ogólne wielkie lanie.

No i żarcie niebanalne;
- Bigos, baby, żur i pasztet.
A wszystko na chwałę Pana,
bo świat wyrwał z rąk szatana
i zbawienie zesłał na nas.

Wielki Tydzień już się skończył.
Porobione są porządki;
- Do suteren weszła wiosna!
Oto jest Wielkanoc polska.

Radosnych, ciepłych i pełnych nadziei Świąt Wielkiej Nocy
Czytelnikom moich wierszy życzę.

Mruga

krystek · Stara wyga

Powitanie na dworcu

Na Centralnym - poruszenie.
Dziwnie wystrojone tłumy
dają huczne przedstawienie,
dla wielkiego wodza Unii.

Starsza pani w czepku z kapsli,
marką KOD-u firmowanych,
i Mateusz – spec od puszek,
wiodą orszak powitalny.

A On, jak przystało Niemcom,
wjechał w stylu godnym kasty;
- Zanim z Pendolino wysiadł
powitalne puścił wiatry.

Odurzeni tym pierdnięciem,
kanclerskiego czując bąka,
skandowali w przeświadczeniu
że to Donald - herbu Borgia.

Hej! To Widok był wspaniały;
- Przez pozamiatany deptak,
król w tłumie wysztyftowanym,
do Prokuratury zmierzał.

Noga w nogę szli weseli,
machając czerwoną kartką,
z której król, jak krwawy Feliks,
przyświecał - dostatku gwiazdą.

W blasku której znów ujrzeli
przejechane ongiś stacje:
- Patologię, Amber Goldy
Marnotrawstwo i Pogardę.

A w tle - widok ciut ponury:
- Nord Sream, Dile, Prostytucję,
Zapaść Sądów, Szkół, Kultury,
Smoleńsk i Kamieni Kupę.

Tak skandując - Donald!- Donald!
Ogarnięci strachem burzy
„Sto lat!” śpiesznie odśpiewali
w drzwiach polskiej Prokuratury.

I nie był to gest plebejski,
ani śmieszny, ni szyderczy,
ale prometejsko swojski
Unijno-europejski.

krystek · Stara wyga

Miało być uroczo… czyli Wiosenna frustracja

Miało być uroczo, przepięknie i barwnie.
Dni –miał maj wyzłocić, wraz z pomyślnym wiatrem.
Skowronki rozwinąć miały skrzydła swoje
i wznieść się w powietrze, nad rolnika znojem.
Bąk miał się kołysać w gałązkach lilaków,
a kasztany miały kwitnąć w porze matur.
Świat miał lśnić, błękitem – główek niezabudki;
- Nektar miały spijać z kwiatków boże krówki.

Miały, miały, miały….
Jednak inne plany
natura powzięła
i wstrzymała łaski
płynące wprost z nieba.

Na miesiąc, chmurami niebo się zaniosło,
za którymi słonko ukryło swe czoło
i tylko promyczek wysyłało blady
żeby wysondować, jak biorą w łeb plany;

- Gdy chłodem powiało od zachodniej strony,
by mrozić szum zboża i ptaków świergoty,
by o dreszcz przyprawiać ciągnące żurawie,
zeszklić drżenie rosy, perlącej się w trawie.

- Gdy kłąb obciążony burzową ulewą
gwiazdy gasił blade, bądź skrywał w swym cieniu
i gdy w błocie tonął każdy ładny kwiatek,
a łachem chmur - grady płynęły nad światem.

- Gdy z hukiem się walił stłuczony, rozbity
pęd, co czubek wznosił z zapałem w błękity;
-By zostać wśród żywych, zwykłym soli słupem,
jak gromnica, z ćmiącym się knotem, nad trupem.

krystek · Stara wyga

Ostatnie podrygi śmieci

Co się stało na Bankowym,
że tam tyle smrodu dzisiaj?

- To toczą się tylko śmieci.
Z plam oczyszcza się z Ojczyzna.

Jeszcze śni się pakunkowym
złotkom, foliom i sreberkom
smak ośmiornic, tych u Sowy…
foie gras - na koszt budżetu.

I śni się z anchois kawior,
grillowane kozie sery,
pickle z kaki, z ryb carpaccio,
szparag, matias holenderski.

Miały niegdyś styl i rozmach,
miały fason i mobilność,
ale dziś – pożal się Boże;
- Ludziska się nimi brzydzą.

Przetaczają się przez miasta,
niosąc swą legendę piękną.
- Sens ich życia – już każdy zna
i wszyscy się z niego śmieją.

Umoczone, zeszmacone,
jakby wyszły wprost z bajora.
Jeszcze wczoraj na świeczniku,
dziś je diabli biorą co raz,

… bo przed nimi martwe morza
na śmietniku klincz dozgonny,
w sortowni - miejsce na dole,
los Sodomy i Gomory.

krystek · Stara wyga

Z dziejów łąki

Smutek krąży nad łąką,
smętek kryje się w trawach.
W Filipie jeży się wena,
w furii skrzypce roztrzaskał.

Gucio wpadł w pyłku bagno,
nie tropi z Mają przygody.
Motylkówna na całość
nie wyrusza jak co dzień.

Maja złożyła sprzeciw
rządom królowej i trutniom,
a w mrówkach ostygł zapał;
- Nic a nic się nie trudzą.

Bzyk zaś stał się czupurny ,
brzęczy bardzo namolnie,
a i gnój toczą podwójny
wuj Kurt wraz z Teodorem.

Klementyna w naukach
do cna się pogubiła;
- Nie uczy, jak kwiatków szukać,
lecz mordę do nich wtyka.

Tekla sieci nie wiesza,
jakby brzuszek nie trawił;
- Siedzi, milcząco ziewa,
choć, zapach ziółek wabi.

Ślimak stracił marzenia,
że nauczy się latać,
pył przenosić na słupek,
fruwać na kwiatek z kwiatka.
Nagle pojął, że tyłek
ma za mało kosmaty,
żeby ziółka zapylać,
tudzież chabry i maki.

Magda wyszła spod ziemi,
mimo wrażliwej skóry
suszy członki na słońcu;
- Zaraz polecą wióry.

A Królowa miast miody
gromadzić z mimozy,
rozkłada z dzikiej róży
medykament Guciowy.

Trwają - jakoby wszystkich
ogarnęła zgroza,
lub opanowała zbiorowa hipnoza;
- Wszak skrzypek , co dla nich
grał i śpiewał przez lata,
na błękitnych łąkach
talenty rozkłada.

krystek · Stara wyga

Ale jaja Ale jaja

Pewnego wieczora prawnik z Żoliborza
sił swych postanowił w majsterce spróbować.
Z fabryki wagonów wziął platformę przednią,
wmontował weń haki, zaczepy i krzesło.

Pomiędzy łożyska włożył smarownice,
by się nie zatarły, gdy prędkość rozwinie.
Przy czym, w osadzone na wałach chłodnice
włączył wentylator razem z falownikiem,
by rozgrzany system pulsacyjnie chłodzić,
kiedy na obroty motor zacznie wchodzić.

Całość, obudową zabezpieczył zmyślnie,
by nie zmącił jazdy, żaden śmieć, ni pyłek.
Wkręcił izolator, startery, czujniki,
hamulec, bezpiecznik, tudzież wyłączniki.

Napęd samoczynnie włączał się w trymiga,
kiedy wprawną ręką prawnik go dotykał
i ruszał z kopyta, do gwiazd pędził z szumem,
aż poryw wyciągał nieboszczyki z trumien.

Jaki ryk był przy tym! Wszystkim się zdawało,
jakby z całej Polski bydło się zebrało
i ryczało gromko, żałośnie i hurmem,
gdy gospodarz zamknął koryto pod kluczem.

A w dodatku łuna w ryk ten się wmieszała;
- Widać, że czerwona była bydła rasa.
A on, coraz wyżej i wyżej się wzbijał;
Ciągle niezbadane przestrzenie odkrywał,
aż pobladła cała Yewropa ze strachu,
że pędząc, odkryje dużo nowych faktów
i zajdzie potrzeba, by się z nimi mierzyć,
zanim w te zdarzenia świat cały uwierzy.

Podniesiono larum, zaczęto dąć w trąby;
Krzyczą – Łolaboga, pohukują Sowy,
Król aż się posmarkał, Rosja się dozbraja,
… ale jaja! … ale jaja!

krystek · Stara wyga

Co w Warszawie powie pan prezydent

Co pan Trump – prezydent,
powie do narodu,
kiedy Air Force One
wyląduje w Warszawie?

Czy pozdrowi skarbnika,
- twarz i wartość KOD-u?
spyta pośród klaki,
okrzyków i wizgów
- Czy się odnalazło
„Bydło na pastwisku”?
i - czy namierzono już
słynną „Gęsiarkę”?

A może o szkolnictwo
i zdrowie się zatroszczy,
by nie „bódził się z bulem”
w święto „sześciu króli”
cały sort najgorszy.

Może wejdzie w rolę
bufetowej Hanki;
- Postoi w milczeniu,
ogarnięty zgrozą,
od której Polakom
opadają szczęki,
bo jest wypadkową
zderzenia z dnem kasty.

A może śmiechem
optymistycznym
osłodzi żywot państwa P.
nad którym blask szczęścia
iluzoryczny
zgasł, wraz z odlotem OLT.

A może wyjmie trąbkę,
na alarm zatrąbi,
że jakoś tu mało
unijnych chorągwi,
lub wzniesie okrzyki
- Wiwat polskie spece!
od których calutka
Europa pęknie.

krystek · Stara wyga

Polowanie na Żabę

Zarządzono dziś w Warszawie,
żeby złapać wreszcie żabę;
Bo jak trąbią obce media ,
- niebezpieczna jest z niej szelma.

Podskakuje w ważnych miejscach,
rechocze w podziemnych przejściach.
W Ratuszu zrobiła zamęt,
sądy ujęła kumkaniem,
mieszając w sędziowskim kredo
aż im teraz sprawy śmierdzą.
Wyżej cenią wszak pływanie
mając wyższe cele w zadzie.

Skacze jak największy spryciarz,
- z Rakowieckiej na Nowy Świat;
A gdzie wskoczy ta niecnota,
wypływają tony błota.

Urządzono więc obławę
żeby złapać oną żabę.
Rozstawiono strzelców szereg;
- są tam geje i złodzieje,
są agenci, milicjanci,
konfidenci, popaprańcy.
Są też zdrajcy i bandyci,
co obłudą świat karmili.
Są kupczyki, szpicle, szuje;
- Kto żyw na żabę poluje.

Jak ją dorwą, to z niej mogą
zedrzeć skórę, lub oskubać,
albo jej nadmuchać mogą
tam, którędy wiatry puszcza.

Założyli wielkie buty,
szczerząc zęby swe mocarne,
wzięli ze sobą po małpce,
by pomogła złapać żabę.

A ona, jakby pod gazem:
- Rech, rech – Ujdzie mi to płazem!
Po czym się nadęła – jak to u żab bywa
i na głowę Temidzie wskoczyła.

krystek · Stara wyga

Nowoczesne ubogacenie

W TVN gadali że mamy pluralizm,
więc pluć można wszędzie, ile tylko wejdzie;
- Do przodu, do tyłu, na sukces i klęskę,
na ojców dziedzictwo i na to co święte.

Mając wszystko za nic, swobodę bez granic,
nowoczesne kołki siadały na stołki,
z pełnym przekonaniem, że się nic nie stanie,
kiedy ich synowie, kosz włożą na głowę
Panu od polskiego, robiąc żarty z niego.

Bez norm i hamulców, pod marką - półgłówków,
idzie naprzód bractwo, siejąc wokół chamstwo.
W sądach, na ulicy, z sejmowej mównicy
kuriozalnym ble, ble,” ubogaca” wnętrze,
tych, co ducha jeszcze w prawdziwym szaleństwie
nie zdołali stracić, by utknąć w dewiacji.

krystek · Stara wyga

Nowa tradycja

W Szwecji wiadomo byĹo od dawna,
Ĺźe nic - tak, jak gwaĹt nie ubogaca.
Niemcy, sĹynÄce z zakusĂłw wrednych,
Ĺźeby nie popaĹÄ w rolÄ ofermy,
teĹź za staraniem herr frau Angeli
zwoĹaĹy caĹe hordy ciapatych,
Ĺźeby kulturÄ swoich wzbogaciÄ.

Po sĹynnej nocy gwaĹtĂłw w Kolonii,
podobnej tamtym, kiedy Czerwoni
parli na Berlin w czterdziestym piÄtym,
staĹo siÄ jasne - Nie ma juĹź ĹwiÄtyĹ
w Niemczech i nie ma Ĺźadnych kapliczek.
A bydĹo wnosi nowÄ tradycjÄ.

Powiedzmy, niby gwoli przestrogi
tutaj przypisek dam odautorski:
- Trzody siÄ strzyĹźe czÄsto niestety,
rzeĹş im pisana i bicz na grzbiety.

krystek · Stara wyga

Narodowe kiszenie

Dzisiaj w kraju poruszenie,
wszak Zaduszki juĹź tuĹź, tuĹź;
- Jarek zarzÄdziĹ kiszenie,
szatkownice poszĹy w ruch.

Zdalnie krÄci korbÄ w prawo;
- Po nowemu, niebanalnie,
lecz z precyzjÄ i rozwagÄ;
- MisjÄ ma odpowiedzialnÄ.

W kaĹźdym domu - w WoĹominie,
w ZĹotoryi i w Pruszkowie,
wiĂłry tak z kapusty lecÄ,
aĹź wskakujÄ na podĹogÄ.

Z klasÄ gĹÄby powycinaĹ,
poszatkowaĹ, Ĺźe aĹź miĹo.
- BÄdÄ niezĹy mieÄ bigosik,
przyprawiony skĂłrÄ ĹwiĹskÄ.

Przez to, wszystkie Ĺwinie w kraju
wystraszone gĹoĹno kwiczÄ.
- CzujÄc, Ĺźe ich czas siÄ kurczy,
wokoĹo totalnie ryjÄ.

krystek · Stara wyga

O RyĹku z Hula - Gula

Pewien Rysiek z Hula-Gula
na Maderze - ZĹoty RĂłg przehulaĹ.
Gdy bal skoĹczyĹ siÄ wreszcie ,
czujÄc przygody presjÄ
na sznurze bÄdzie siÄ bujaĹ.

krystek · Stara wyga

Do siego Roku

W ostatnim dniu starego roku
dobro i zĹo na szalÄ kĹadÄ.
KrÄci siÄ Ĺezka szczÄĹcia w oku,
wszak to niezwykĹy przypadek,
Ĺźe jeszcze jestem, czujÄ, widzÄ,
umiem napisaÄ to i owo,
a wena oczy wciÄĹź otwiera
i raczy wyobraĹşniÄ mĹodÄ
i Ĺźe marzeĹ wciÄĹź przybywa
i nadzieje w nich nie gasnÄ,
ale ĹwiecÄ coraz Ĺźywiej
po horyzont, gwiazdÄ jasnÄ.

Czytelnikom moich wierszy ĹźyczÄ szczÄĹcia i speĹnienia marzeĹ w Nowym Roku.

[i][/i]

krystek · Stara wyga

Do CzytajÄcych

KrĂłciutkim wierszykiem chcÄ paĹstwa zachÄciÄ
do czytania moich nowatorskich wierszy.
Zapewne z was kaĹźde znajdzie coĹ dla siebie,
bo tematĂłw multum, w wierszach tych zamkniÄte.

PisaĹam o kotkach, o srokach i wronach,
o gĹowach baranich i ĹwiĹskich ogonach;
O kobrze, pytonie i o grzechotniku,
co tryskaĹy jadem od Ĺwitu do Ĺwitu

O Ĺupach, ofiarach, o bydle na targu,
o biaĹych niedĹşwiedziach i tych zza Uralu,
co majÄc fest miÄĹnie, ale mĂłzgu maĹo,
- w ziemiÄ zakopujÄ miÄso, by skruszaĹo.

O Ĺwiecie dalekim, lazurowych wodach,
w ktĂłrych oĹmiornica swe zdobycze chowa,
oraz o Zelowie, mieĹcie mym rodzinnym,
gdzie kaktus rozkwita, gdy mrok, jasnoĹÄ przyÄmi .

Dla fanĂłw wojenki - o strzaĹach zatrutych,
niosÄcych w ĹrĂłd drgawek, ujmy i poruty
ĹmierÄ pewnÄ, koĹczÄcÄ byt ziemski na zawsze,
nad ktĂłrym poeta jedynie zapĹacze.

O trudzie rybakĂłw, co ĹapiÄ na wÄdkÄ
rzadko zĹotÄ rybkÄ, czÄĹciej pustÄ dÄtkÄ.
PisaĹam o szafie, z egzotycznej deski,
w ktĂłrej moĹźna pole wzdĹuĹź , oraz wszerz zjeĹşdziÄ.

SÄ w nich przepowiednie, wyjaĹnianie guseĹ:
- Co robiÄ, gdy dziecko urodzi siÄ rude,
lub co znaczy zgaga, u kobiety w ciÄĹźy,
albo gdy gorÄczka zatruĹa narzÄdy.

Ci, co majÄ talent stricte do pichcenia
znajdÄ tu przepisy, jak wiedzÄ pogĹÄbiaÄ
na temat duszenia z maĹlakiem fasolki,
by uniknÄÄ po nich gazĂłw, oraz kolki.

I jak alkohole mieszaÄ, Ĺźeby kaca
uniknÄÄ nazajutrz, tudzieĹź Adwokata
nie zwracaÄ do szamba - skoro uczta trwaĹa;
- Bachicznego czadu nie posĹaÄ do diabĹa.

Nawet dla mÄdrali, co w ptasie androny
wsĹuchawszy siÄ sĹyszÄ , Ĺźe ptaszek jest gĹodny,
wplotĹam miÄdzy wiersze mÄdroĹci Ĺźyciowe:
- RzuÄ dla ptaszka okruch â odÄwierka na wiosnÄ!